Die vrouw is zó lief, je zou haar bijna opeten. Ik heb steeds de neiging haar te knuffelen (en doe dat overigens nooit). Ik zeg nu al gedag tegen Obachan, oma(tje). Ze geeft me haar hand, die ik met twee handen vasthoud, en bedank haar 300 keer. Sayonara zeg ik, vaarwel. Mata kite ne? zegt ze, tot snel weer ziens, hè? De kans is groot dat dit de laatste keer is dat ik haar zie.
Deze week was het 65 jaar geleden [2010] dat de bommen vielen op Hiroshima en Nagasaki. Een paar dagen geleden zagen mijn gastzussen en ik een stuk van een herdenking op tv. Ik initeerde een gesprek en stelde wat vragen. Ze vertelden iets dat ik nog niet wist. Ik wist dat Obachan aan de rand van Hiroshima was, op een treinstation met haar schoolklas, toen de bom viel. De bom heeft hen geen kwaad gedaan, maar ik hoor nu dat er ook vliegtuigen waren, met andere bommen en geschut. De groep meisjes werd beschoten. Obachan heeft haar vriendinnetjes om haar heen door geallieerd vuur zien sterven. Zelf is ze op de grond gaan liggen en heeft een streep kogels langs zich heen over de grond zien gaan. Obachan zegt dat ze daardoor nergens meer bang voor is. Mijn gastzus zegt dat ook oma zegt dat Japan veel foute dingen deed en dat er iets moest gebeuren. We praten over of dit de juiste (of enige) oplossing was. Ik zeg dat oorlog vreselijk is en dat ik vind dat waar twee vechten er altijd twee schuld hebben. Ze zucht, ze lijkt opgelucht.
Ik droom over oorlog. Toen Obachan daar op de grond lag, lag mijn oma Selma in Indië in een Jappenkamp op sterven door jaren slechte voeding en slaag.
Deze week was het 65 jaar geleden [2010] dat de bommen vielen op Hiroshima en Nagasaki. Een paar dagen geleden zagen mijn gastzussen en ik een stuk van een herdenking op tv. Ik initeerde een gesprek en stelde wat vragen. Ze vertelden iets dat ik nog niet wist. Ik wist dat Obachan aan de rand van Hiroshima was, op een treinstation met haar schoolklas, toen de bom viel. De bom heeft hen geen kwaad gedaan, maar ik hoor nu dat er ook vliegtuigen waren, met andere bommen en geschut. De groep meisjes werd beschoten. Obachan heeft haar vriendinnetjes om haar heen door geallieerd vuur zien sterven. Zelf is ze op de grond gaan liggen en heeft een streep kogels langs zich heen over de grond zien gaan. Obachan zegt dat ze daardoor nergens meer bang voor is. Mijn gastzus zegt dat ook oma zegt dat Japan veel foute dingen deed en dat er iets moest gebeuren. We praten over of dit de juiste (of enige) oplossing was. Ik zeg dat oorlog vreselijk is en dat ik vind dat waar twee vechten er altijd twee schuld hebben. Ze zucht, ze lijkt opgelucht.
Ik droom over oorlog. Toen Obachan daar op de grond lag, lag mijn oma Selma in Indië in een Jappenkamp op sterven door jaren slechte voeding en slaag.
No comments:
Post a Comment