Als je op het punt staat te verhuizen kom je weleens iets bijzonders tegen. Zoals een dagboekje van een bezoek aan mijn gastgezin in Japan in 2010. Deze laatste paar dagen voor mijn nieuwe avontuur is het misschien leuk een aantal passages met jullie te delen.
Na met de anderen iets gegeten te hebben wil ik voor iedereen (dus ook voor thuis) donuts meenemen. Dus ik zeg: Ik wil graag wat donuts kopen. Okee, ik vraag welke ze willen: moeilijk, moeilijk, Japans, donuts worden gekozen. Ik pak mijn portemonnee: no-go. Druk schuddende hoofden, nee nee, dat hoeft niet. Maar ik wíl het graag. Nee, nee! De donuts worden met licht geweld ontvreemd. Gastbroer betaalt. Mijn gastzus wijst naar ieder van ons vieren. "Family" zegt ze.
Na met de anderen iets gegeten te hebben wil ik voor iedereen (dus ook voor thuis) donuts meenemen. Dus ik zeg: Ik wil graag wat donuts kopen. Okee, ik vraag welke ze willen: moeilijk, moeilijk, Japans, donuts worden gekozen. Ik pak mijn portemonnee: no-go. Druk schuddende hoofden, nee nee, dat hoeft niet. Maar ik wíl het graag. Nee, nee! De donuts worden met licht geweld ontvreemd. Gastbroer betaalt. Mijn gastzus wijst naar ieder van ons vieren. "Family" zegt ze.
No comments:
Post a Comment