In de trein

Er werd gisteravond aan tafel uitgebreid gediscussieerd waar ik wel en niet heen zou kunnen, op mijn dagje alleen (This area bit dangerous. Ha. Ha.).
Okasan brengt me 's ochtends naar mijn overstap station en begeleidt me (met toestemming van de stationsmanager) helemaal naar de trein. Ze is bezorgd en dat vind ik schattig.

Ik lees in de trein en let dus niet goed op. Het is beter dat ik lees want dan val ik niet in slaap, zoals alle andere mensen in de trein. Maar ja, dan moet je wel op de haltes letten. Bij een station lukt het me om (in het Japans!) aan een medepassagier te vragen of dit het station is waar ik uit moet stappen. Hij kijkt me aan alsof hij water ziet branden. Hij zwaait met zijn hand en zegt 'volgende'. Daarna stapt hij bijna struikelend van het buigen uit.

Oorlog

Die vrouw is zó lief, je zou haar bijna opeten. Ik heb steeds de neiging haar te knuffelen (en doe dat overigens nooit). Ik zeg nu al gedag tegen Obachan, oma(tje). Ze geeft me haar hand, die ik met twee handen vasthoud, en bedank haar 300 keer. Sayonara zeg ik, vaarwel. Mata kite ne? zegt ze, tot snel weer ziens, hè? De kans is groot dat dit de laatste keer is dat ik haar zie.

Deze week was het 65 jaar geleden [2010] dat de bommen vielen op Hiroshima en Nagasaki. Een paar dagen geleden zagen mijn gastzussen en ik een stuk van een herdenking op tv. Ik initeerde een gesprek en stelde wat vragen. Ze vertelden iets dat ik nog niet wist. Ik wist dat Obachan aan de rand van Hiroshima was, op een treinstation met haar schoolklas, toen de bom viel. De bom heeft hen geen kwaad gedaan, maar ik hoor nu dat er ook vliegtuigen waren, met andere bommen en geschut. De groep meisjes werd beschoten. Obachan heeft haar vriendinnetjes om haar heen door geallieerd vuur zien sterven. Zelf is ze op de grond gaan liggen en heeft een streep kogels langs zich heen over de grond zien gaan. Obachan zegt dat ze daardoor nergens meer bang voor is. Mijn gastzus zegt dat ook oma zegt dat Japan veel foute dingen deed en dat er iets moest gebeuren. We praten over of dit de juiste (of enige) oplossing was. Ik zeg dat oorlog vreselijk is en dat ik vind dat waar twee vechten er altijd twee schuld hebben. Ze zucht, ze lijkt opgelucht.

Ik droom over oorlog. Toen Obachan daar op de grond lag, lag mijn oma Selma in Indië in een Jappenkamp op sterven door jaren slechte voeding en slaag.

Japanse service

Het is sale bij Kintetsu, de Japanse Bijenkorf. Het is bizar druk, vooral op de tassenafdeling. Daar staan drie mannen in uniform zo hard mogelijk de nieuwe prijzen te schreeuwen en iedere klant 600 keer te bedanken voor hun aankoop. Gelukkig hoeven wij alleen naar de cosmeticaafdeling om enorm chique gezichtsreiniger te kopen. Tijdens het wachten smeer ik gedachteloos een heel klein beetje lippenstift op mijn hand om de kleur te zien.

Zodra mijn gastzus aan de beurt is vraagt ze de perfect gekapte en opgemaakte dame of ze iets heeft om mijn hand mee schoon te maken. Ik wordt op een kruk geplaatst en ik moet mijn hand overgeven aan deze dame, die er in opperste concentratie een liter 'whitening cleansing lotion' op smeert. Een flesje kost 50 euro. Er blijkt een kraantje in de designer cosmetica bar te zitten. Na vijf minuten en een enorme wasbeurt wordt mij, via Kuniko, gevraagd of ik zonnebrandcrème gebruik. Ik krijg even grondig 50+++ zonnebrand op mijn vers geschrobde hand. Met een twee tinten lichtere linkerhand verlaat ik, ietwat beduusd, de cosmeticaafdeling.

Donuts

Als je op het punt staat te verhuizen kom je weleens iets bijzonders tegen. Zoals een dagboekje van een bezoek aan mijn gastgezin in Japan in 2010. Deze laatste paar dagen voor mijn nieuwe avontuur is het misschien leuk een aantal passages met jullie te delen.

Na met de anderen iets gegeten te hebben wil ik voor iedereen (dus ook voor thuis) donuts meenemen. Dus ik zeg: Ik wil graag wat donuts kopen. Okee, ik vraag welke ze willen: moeilijk, moeilijk, Japans, donuts worden gekozen. Ik pak mijn portemonnee: no-go. Druk schuddende hoofden, nee nee, dat hoeft niet. Maar ik wíl het graag. Nee, nee! De donuts worden met licht geweld ontvreemd. Gastbroer betaalt. Mijn gastzus wijst naar ieder van ons vieren. "Family" zegt ze.

Dusting off the ol' blog

This was inevitable, people. Making my rounds, saying goodbye to everyone, packing up all my stuff (or giving it away), and dusting off the ol' blog. Again.

If you've been to Scotland, Suriname and Japan with me on this blog, welcome back. The settled life turned out not to suit me so well after all, so I'm preparing for a new adventure. Thanks for coming with me once more, I'll try to entertain you while I put my thoughts to paper (or, more accurately, the interwebs).

If you haven't been here before, welcome. This is my diary, my ramble place, my writing practice ground, and my way of keeping some lovely people, that I'll miss dearly, up to date on my adventures into the great unknown. Again.

ETA: 8 days